Με το Alain Prost στο Trophee Andros
TOYOTA AURISMerci, Alain!
Καθόμαστε στο δεξί μπάκετ ενός πρωτότυπου Toyota Auris που πηγαίνει διαρκώς με το πλάι πάνω στον πάγο. Mε οδηγό τον Αλέν Προστ, παρακαλώ!
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΑΚΗΣ ΤΕΜΠΕΡΙΔΗΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΘΑΝΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ
Φεβρουάριος 2004... Είμαστε στο Κλερμόν-Φεράν, για να παρακολουθήσουμε τον τελευταίο αγώνα της σεζόν του Trophee Andros στη Σούπερ Μπες, στην κατάμεστη από κόσμο παγοπίστα ακριβώς δίπλα στο χιονοδρομικό κέντρο. Ο Αλέν Προστ, φρέσκο απόκτημα της Oreca, που τρέχει τα Corolla της Toyota Γαλλίας, είναι η μεγάλη ατραξιόν του αγώνα. Είναι η πρώτη αγωνιστική δραστηριότητα για το μικρόσωμο Γάλλο με τη γαμψή μύτη δέκα χρόνια μετά το τελευταίο του γκραν πρι κι εμείς τον βλέπουμε να δίνει μεγάλες μάχες με το μάστορα του πάγου, Ιβάν Μιλέρ. Χάνει, αλλά είναι φανερό ότι «το έχει» ο «καθηγητής», ακόμα κι αν στην προκειμένη περίπτωση υποχρεούται να στρίβει με το πλάι. Όλη τη μέρα θα την περάσουμε κοντά στον Προστ και στο τέλος θα μας δώσει μια από καρδιάς συνέντευξη. Θα τον αποχαιρετήσουμε μετά τα μεσάνυχτα, χωρίς, δυστυχώς, να μας πάει την προγραμματισμένη βόλτα με την Corolla.
Au revoir, Alain...
Καλή αντάμωση, τρία χρόνια μετά... Ο Προστ μόλις έχει κερδίσει το Trophee Andros 2007 με Toyota Auris. Μιλάμε για το πρώτο και μοναδικό για την ώρα αγωνιστικό Auris, το οποίο, μάλιστα, έχει προλάβει να τρέξει πριν καλά καλά το μοντέλο βγει στην αγορά. Το ραντεβού έχει κλειστεί και πάλι από την Toyota Ελλάς, στη Βαλ Τοράνς αυτήν τη φορά (το μεγαλύτερο χιονοδρομικό κέντρο της Ευρώπης), στις γαλλικές ¶λπεις. Μαζί με τον Προστ θα είναι και ο γιος του, Νικολά, ενώ αναμένεται να έρθει και ο Ολιβιέ Πανίς, ο έτερος αστέρας της ομάδας. «Θα είμαστε εμείς και καμιά δεκαριά ξενέρωτοι Γάλλοι δημοσιογράφοι» λέμε μεταξύ μας με το Θάνο το προηγούμενο βράδυ στο ξενοδοχείο, ενώ από μπροστά μας περνούν τα λιφτ. Το επόμενο πρωί, μέσα σε παχιά ομίχλη, βρίσκουμε την παγωμένη πίστα των 800 μ. που φιλοξένησε στις 9-10 Δεκεμβρίου τον πρώτο αγώνα του Trophee Andros. Τις υπόλοιπες μέρες η πίστα χρησιμοποιείται για μαθήματα οδήγησης στον πάγο. Στην τέντα της ομάδας μάς υποδέχεται ο Ρισάρ Τουρ, μάνατζερ της Tork Engineering, της ομάδας που ετοιμάζει τα αγωνιστικά Auris για χάρη της Toyota France. Το Auris είναι εκεί χωρίς τα πλαστικά του. «Πόσοι θα συνοδηγήσουμε σήμερα;» ρωτάμε τον ευγενέστατο οικοδεσπότη μας: «Eίστε εσείς κι ένα γαλλικό συνεργείο του καναλιού Μ6. Όμως, ο Αλέν θα οδηγήσει μόνο με εσάς».
Μόνο για εμάς; Αλέν Προστ, και μάλιστα πριβέ; Αυτό κι αν είναι αποκλειστικότητα!
Πράγματι, ο Γάλλος καταφτάνει με το ασημί Q7 του λίγα λεπτά αργότερα, συνοδευόμενος από το γιο του, Νικολά. Μας συστήνεται ευγενικά και αμέσως του μιλάμε την παρουσία μας στο Κλερμόν-Φεράν το 2004. «Σας θυμάμαι» μας λέει «αν και δε θυμήθηκα αμέσως από πού». Ο κ. «καθηγητής» αυτοπροσώπως. «Δέος, φίλε μου» προσθέτει ο Θάνος, που αμέσως βγάζει το μαρκαδόρο και ζητά αυτόγραφο στο τζάκετ. Ο Προστ υπογράφει σεμνά. Αυτό το τζάκετ δε θα ξαναμπεί στο πλυντήριο...
Ο Νικολά είναι ένα ντροπαλό παιδί 26 ετών που μοιάζει υπερβολικά στο διάσημο πατέρα του. Τρέχει φέτος στο ισπανικό πρωτάθλημα F3 για δεύτερη χρονιά. Πέρυσι τερμάτισε 4ος με μία νίκη. «Φέτος έχει ελπίδες και για τον τίτλο» μας λέει συγκρατημένα ο πατέρας... Ο ίδιος έχει γεράσει λίγο από την τελευταία φορά που τον συναντήσαμε. Ήταν 49, είναι 52. Τα ανακατεμένα μαλλιά έχουν μπόλικες γκρίζες τρίχες και οι ρυτίδες κάτω από τα μάτια είναι πιο έντονες. Κι όμως, μοιάζει να μην έχει πάρει κιλό από τότε που έτρεχε. Τον ρωτάμε γιατί τρέχει στο Trophee Andros: «Γιατί είναι πολύ διασκεδαστικό, πολύ δύσκολο και ανταγωνιστικό» απαντά. Και καλά, γιατί να αντιμετωπίζει Γάλλους χεράδες που δεν τους ξέρει η μάνα τους ένας τετράκις παγκόσμιος πρωταθλητής; Καθόλου κόμπλεξ ανωτερότητας πια; «Αν το έχεις αυτό, δεν κάνεις τίποτα στη ζωή σου» λέει ο Προστ. Ακόμα κι αν χάνεις απέναντι σε αγνώστους; «Τρέχω σε ποδηλατικούς αγώνες» προσθέτει «και συνήθως τερματίζω πολύ πίσω. Αλλά δε με πειράζει αυτό, γιατί το βρίσκω πρόκληση». Να, λοιπόν, πώς κρατιέται σε φόρμα. Πραγματικά, δεν πιστεύεις πόσο προσγειωμένος και πόσο ήρεμος με τον εαυτό του είναι αυτός ο άνθρωπος που τόσα έχει δει στη ζωή του. Οι μάχες μόνο που έχει δώσει με τον Σένα έχουν γεμίσει ολόκληρα βιβλία. Κι όμως, σήμερα βρίσκει το κέφι να διασκεδάζει στρίβοντας στον πάγο με ένα πλαστικό Auris 350 ίππων. «¶λλοι -δε θέλω να πω ονόματα- πέφτουν σε κατάθλιψη, όταν φεύγουν από την F1, γιατί αυτή σε κάνει να νομίζεις ότι δεν υπάρχει τίποτε άλλο στη ζωή. Εγώ δεν είμαι έτσι» λέει και φεύγει να φορέσει την ασπροκόκκινη φόρμα του.
Μια ομάδα στα μέτρα του
Πάντα ο Προστ ήταν αυθεντία στην οργάνωση. Τώρα μαθαίνουμε ότι ο ίδιος ώθησε τη γαλλική Toyota να σταματήσει τη συνεργασία με την Oreca του προσωπικού του φίλου Ουγκ ντε Σονάκ και να απευθυνθεί στην Tork Engineering, μια μικρή εταιρεία με έδρα το Μονταρζί (στα νότια του Παρισιού), που είναι θυγατρική της FAM και φτιάχνει ειδικά εξαρτήματα για την Peugeot (βλ. διαφορικά περιορισμένης ολίσθησης). Η φιλία φιλία, αλλά και η δουλειά δουλειά. Η Oreca είχε, βλέπετε, πολλά καρπούζια σε μια μασχάλη για να εξασφαλίσει ό,τι καλύτερο σε έναν παγκόσμιο πρωταθλητή. Ο Ρισάρ Τουρ μάς λέει ότι η ομάδα του είναι μικρή (επτά μηχανικοί, συνολικά), αλλά αποτελεσματική. Ανοίγει το laptop και μας δείχνει τη γραφική αναπαράσταση αυτού που θα ζήσουμε λίγο αργότερα, ενός ιδανικού γύρου του Προστ στη Βαλ Τοράνς! Πώς στρίβει και πατάει γκάζι, φρένο, τα πάντα. Παράλληλα, μας δίνει και μικρά μυστικά του χώρου. Το κλειδί για να κερδίσεις έναν αγώνα Trophee Andros είναι να προσαρμόσεις το αυτοκίνητο στις συγκεκριμένες συνθήκες του πάγου, οι οποίες, βέβαια, μεταβάλλονται από πίστα σε πίστα, μέσα στην ίδια μέρα αλλά και από γύρο σε γύρο. Με δεδομένο ότι τα λάστιχα είναι ίδια (Continental Ice Contact 3 με 174 καρφιά), πέρα από την ισχύ και την απόκριση του κινητήρα, σημαντική είναι και η κατανομή του βάρους (45% εμπρός-55% πίσω). Το κέντρο βάρους πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά στο νοητό κέντρο των δύο αξόνων, ώστε να ευνοείται η ευελιξία του συνόλου. Πολυάριθμες είναι οι δυνατότητες ρύθμισης της ανάρτησης (απόσβεση αμορτισέρ, κάμπερ κτλ.), των δύο διαφορικών (δεν υπάρχει κεντρικό) και της τετραδιεύθυνσης. Η τελευταία, που δίνει γωνία έως 12° στους πίσω τροχούς, συνδέεται με την κρεμαγιέρα και η λειτουργία της βασίζεται σε ένα αλουμινένιο έκκεντρο, το οποίο η ομάδα διαθέτει σε δεκάδες εκδοχές, ώστε να προσαρμόζει ανάλογα το βήμα και το χρονισμό της τετραδιεύθυνσης. Ο Προστ, για παράδειγμα, θέλει τους πίσω τροχούς να στρίβουν νωρίς (με στρίψιμο 75° στο τιμόνι) και εντελώς γραμμικά στη συνέχεια.
Τι μαθαίνει κανείς... Μαθαίνει, λόγου χάρη, ότι ο κινητήρας, που βασίζεται στον 3λιτρο V6 της Lexus, εξελίσσεται από μια άλλη γαλλική εταιρεία, τη Sodemo, ενώ το 6άρι σειριακό κιβώτιο είναι της Sadev. Η ισχύς φτάνει τους 350 ίππους, αφού περιοριστικό στόμιο εισαγωγής δεν προβλέπεται. Μαθαίνουμε, επίσης, ότι το κεντρικό διαφορικό απαγορεύεται, ότι οι δίσκοι της AP Racing με τις 2πίστονες δαγκάνες είναι από μοτοσικλέτα και ότι το αμάξωμα που προσομοιάζει το -εκάστοτε- μοντέλο του κατασκευαστή είναι από υαλονήματα και αποτελείται από δύο τμήματα, μούρη και ουρά, τα οποία κουμπώνονται με μία κίνηση στο πλαίσιο. Η χαρά του μηχανικού, δηλαδή, είναι τα πρωτότυπα του γαλλικού τροπαίου, που, ουσιαστικά, έχουν «κλέψει» τους κανονισμούς από τα Silhouette του γαλλικού πρωταθλήματος Supertourisme. Ευγενή υλικά τύπου κέβλαρ, ανθρακονήματα κτλ. απαγορεύονται, ενώ, υποχρεωτικά, τα φώτα, η μάσκα και τα χερούλια πρέπει να προέρχονται από το μοντέλο παραγωγής. «Είναι πράγματι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι η Toyota μας έδωσε τα σχέδια και κάποια εξαρτήματα τόσο νωρίς, από το περασμένο καλοκαίρι κιόλας» λέει ο κ. Τουρ.
Μέχρι να επιστρέψει ο κ. Προστ και να μπουν οι μίνι κάμερες (και μια δική μας!) στο αυτοκίνητο, έχουμε τελειώσει με τα τεχνικά. Ακολουθεί ένα δίωρο κατά το οποίο ο πατέρας Προστ θα διδάξει στο γιο του τα μυστικά της οδήγησης σε παγωμένη πίστα -αυτό είναι και το σενάριο του γαλλικού τηλεοπτικού προγράμματος- με αρκετά διαλείμματα, λόγω του καιρού, που είναι άστατος. Ψιλό χιόνι και ομίχλη διακόπτουν το πρόγραμμα της πατρικής διδασκαλίας, αφού κάποιες στιγμές η ορατότητα στην πίστα είναι μηδενική. Ο μικρός, αρχικά είναι συγκρατημένος, αλλά γύρο με το γύρο βελτιώνεται. Παρών στην πίστα είναι και ο Μαξ Μαμέρ, ο πνευματικός πατέρας και το αφεντικό του Trophee Andros. Λίγο αργότερα θα έρθει και ο Ολιβιέ Πανίς για δοκιμές κάποιων εξαρτημάτων - με τις πάντες, στο τιμόνι ενός Hilux. Προσιτός, χωρίς ίχνος σνομπισμού κι αυτός.
Ρωτάμε τον Νικολά πώς του φαίνεται η εμπειρία στον πάγο: «Δύσκολη η πίστα και δεν μπορείς να δεις τίποτα» μας λέει. «Χρειάζεσαι χρόνο για να βελτιωθείς. Όταν υπερστρέφει, από ένστικτο, αφήνεις το γκάζι, αλλά το μυστικό είναι να πατάς και να βγαίνεις». Θα ακολουθήσει ο ίδιος τα λευκά χνάρια του πατέρα του από του χρόνου; «Θα δούμε, έχει... πολλή πλάκα» λέει ο Προστ τζούνιορ, που φέτος θα δοκιμάσει την τύχη του και στις «24 ώρες» του Λε Mαν με Saleen της Oreca. Αλήθεια, πώς ο πατέρας αντιμετωπίζει την πορεία του γιου; «Όταν σπούδαζε στο British Columbia της Νέας Υόρκης, έκανε αγωνιστικό σκι και ήταν αρχηγός της ομάδας γκολφ» λέει ο Αλέν. «Πίστευα ότι θα γίνει επαγγελματίας γκόλφερ, μέχρι που μια μέρα μού τηλεφώνησε, για να με ρωτήσει αν θα μπορούσε να μπει στους αγώνες. Και δεν μπορούσα να του πω όχι...». Δηλαδή, ο Προστ δεν ήθελε να δει το γιο του να τρέχει; Όχι, διότι είναι πολύ πιο δύσκολο γι’ αυτόν με το όνομα που κουβαλά. Χώρια που δεν έχει την προπαιδεία άλλων οδηγών στο καρτ. Όμως, τώρα έχει δουλέψει πολύ -υπερβολικά, ίσως- και έχει προοδεύσει. «Το σημαντικό είναι» μας λέει ο Αλέν «ότι ο Νικολά -αντίθετα μ’ εμένα πριν από τριάντα χρόνια- έχει σπουδάσει και έχει τη δουλειά του, σε τράπεζα στη Γενεύη. Φέτος θα πρέπει να αποφασίσει αν θα την εγκαταλείψει για τους αγώνες...».
Επιτέλους, στο δεξί μπάκετ...
Μπορεί να περιμέναμε μέχρι το απόγευμα για να φορέσουμε κράνος και να σφηνώσουμε (κυριολεκτικά!) στο δεξί μπάκετ που τοποθετήθηκε ειδικά για την περίσταση μπροστά από το 25λιτρο ρεζερβουάρ ασφαλείας του Auris, όμως άξιζε τον κόπο. Παρέα με τους Προστ, μάλιστα, πήγαμε σε εστιατόριο της Βαλ Τοράνς για φαγητό κι εκεί μας άνοιξε για άλλη μια φορά την καρδιά του ο μικρόσωμος πρωταθλητής. Μίλησε για την οικογένειά του, για το πώς την προστάτευε από τις κακοτοπιές, όταν έτρεχε («ποτέ τα παιδιά δεν είδαν γκραν πρι ζωντανά!»), για τη σχέση του με τους συναδέλφους του και για τη φιλοσοφία με την οποία έτρεχε. «Δεν είχα το... χαρακτήρα για να γίνω οδηγός F1. Πάντα ήμουν εντάξει με τους ανθρώπους και τους άλλους οδηγούς» λέει με περηφάνια και συνεχίζει: «Αν πεθάνω αύριο, κανένας δεν μπορεί να πει ότι δεν ήμουν σωστός και ειλικρινής. Γι’ αυτό είμαι πολύ ευτυχής. Έχω ήσυχη τη συνείδησή μου».
Αναμφισβήτητα, μιλάμε για έναν άνθρωπο που τα έχει βρει με τον εαυτό του πολύ πριν πατήσει τα πενήντα. Ποιος άλλος θα μοίραζε τα κύπελλα από τις νίκες του σε μηχανικούς και φίλους, όπως ο ίδιος; «Δε χρειάζομαι τρόπαια, πέρα από μερικές φωτογραφίες με κάποιους φίλους. Το πιο σημαντικό για μένα; Όταν ήμουν 16-17 ετών κανένας από την οικογένειά μου δεν είχε σχέση με τα σπορ, ούτε τζόκινγκ δεν έκαναν. Κι εγώ πέτυχα τόσα».
Είναι ωραίο να συναντάς ανθρώπους που έχουν κάνει κάτι στη ζωή τους. Και ο Προστ έχει κάνει πολλά - όσα ελάχιστοι στο χώρο του. Λογικό, λοιπόν, είναι να αισθάνεσαι ρίγη συγκίνησης, όταν κάθεσαι δίπλα του σε ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο. Αυτός κι εσύ πίσω από ένα παρμπρίζ που θολώνει από τις αναπνοές και μπροστά το απέραντο λευκό μιας κλειστής πίστας, χαραγμένης σε βαθύ χιόνι. Οι αγγλικές λέξεις με τη γαλλική, χαμηλόφωνη προφορά χάνονται στο βρυχηθμό του ιαπωνογαλλικού 6κύλινδρου που βρίσκεται κάπου πίσω από την πλάτη. Τώρα μιλούν τα χέρια. Δύο χέρια διάσημα, ικανά για ένα πρωτάθλημα-περίπατο φέτος στις γαλλικές χιονοπίστες, αλλά και -για να μην ξεχνιόμαστε- δύο χέρια που πέτυχαν 51 νίκες σε γκραν πρι. Το τιμόνι του Auris χάνεται στα χέρια αυτά - τόσο γρήγορα το χειρίζονται στις στροφές. Και το παιχνίδι ξεκινά. Οι ταχύτητες γεμίζουν στο σειριακό, 2η, 3η, 4η, 5η και φρένα για την πρώτη δεξιά φουρκέτα με κατεβάσματα σε 1η. Πάντα με συμπλέκτη «γιατί δε θέλω να καταπονώ το κιβώτιο» όπως λέει ο οδηγός. Μπάσιμο, η ουρά στρίβει και, στη συνέχεια, πλαγιολισθαίνει τόσο εντυπωσιακά που για μια στιγμή νομίζεις ότι το πράγμα πηγαίνει με την όπισθεν. Που γίνεται κι αυτό! Ο Προστ διορθώνει, πατά το γκάζι στο τέρμα και το παντιλίκι διαρκεί μέχρι την... επόμενη αριστερή φουρκέτα, στο εσωτερικό της οποίας παραμονεύει με την EOS1 ο Θάνος. Βλέποντας τις γωνίες και τη στιγμιαία κίνηση με όπισθεν, ο φωτογράφος κατεβάζει το φακό -αν όχι έντρομος- φανερά ανήσυχος. Pas de problem! Διόρθωση, γκάζι και φύγαμεεε! Ωραία είναι. Ο Προστ οδηγά λυσσασμένα, ίσως πιο υπερβολικά απ’ ό,τι σε αγώνα, το Auris υπακούει σαν τηλεκατευθυνόμενο στα χέρια του και να ’μαστε στην επόμενη δεξιά, που μας βγάζει στην κατηφορική ευθεία, όπου η τελική είναι 120 χλμ./ώρα, χωρίς να ισιώσουμε ποτέ. «Ουσιαστικά, πάντα κινούμαι ελαφρώς με το πλάι, για να αποφεύγω την υποστροφή στην είσοδο» έλεγε ο Προστ πιο μπροστά. Ωραίο είναι αυτό, σαν λούνα παρκ. Μοναδικό και πανάκριβο, γιατί πόσο θα ’πρεπε να πληρώσει κανείς, για να του κάνει βόλτα ένας τετράκις παγκόσμιος; Μ’ αυτήν τη σκέψη, η άλλη, η πονηρή -να οδηγήσω κι εγώ;- περνάει και φεύγει με τη μία από το μυαλό. Φαντάζεστε κάποιον μαυριδερό δημοσιογράφο από την Ελλάδα να οδηγεί και τον Αλέν Προστ να δεινοπαθεί στα δεξιά; Ιεροσυλία!
― Πόσους γύρους θα κάνουμε, Αλέν;
― Πόσους γύρους θέλεις;
Χαμογελά πονηρά και συνεχίζουμε μέχρι που (ύστερα από καμιά δεκαριά γύρους - σχεδόν όσο ένας αγώνας) στη δεξιά κατηφορική μάς πιάνει λάστιχο. Ο Προστ κάνει σήμα, δείχνοντας πίσω αριστερά. Game over. Πάμε πίσω στην τέντα.
― Merci, Alain! Τιμή μου να το ζήσω αυτό.
― Μη φύγεις. Θα κάνουμε κι άλλους...
Αυτά είναι τα καλά του επαγγέλματος, αυτά που δεν πληρώνονται, αλλά θα τα πλήρωνες όσο όσο για να τα ζήσεις. Kαθώς οι μηχανικοί αλλάζουν τροχό, ρωτάω πώς θα πήγαινε το αυτοκίνητο χωρίς τετραδιεύθυνση: «Σχεδόν το ίδιο γρήγορα» λέει ο Προστ. «Έχω δοκιμάσει, αλλά είναι πολύ δύσκολο, γιατί χρειάζεται απόλυτη ακρίβεια στην είσοδο. Για μένα, βέβαια, έτσι θα ήταν καλύτερα, σε σύγκριση με τους άλλους».
Στο δεύτερο σερί γύρων, να και ο Ολιβιέ Πανίς στην πίστα με το δικό του χρυσαφί Auris, το οποίο του χάρισε την 4η θέση στην κατάταξη του φετινού Andros. Ο Προστ τον παρακολουθεί από πίσω και θα πει αργότερα: «Eίναι πολύ καλός ο Ολιβιέ, έχει πολύ μέλλον μ’ αυτά». Με τη στερεωμένη στο ρολ μπαρ handycam της Sony στραμμένη μπροστά, το μάτι πότε πέφτει στο στροφόμετρο της Stack, πότε στο LED των ταχυτήτων στο κέντρο, πότε στα πόδια του οδηγού. Οι στροφές γεμίζουν στις 7.500, ενώ στην κατηφόρα εμφανίζεται στιγμιαία η ένδειξη «6». Και τα πόδια; Και τα δύο δουλεύουν υπερωρίες. Το αριστερό παλεύει με το συμπλέκτη. Το δεξί κινείται διαρκώς ανάμεσα σε γκάζι και φρένο. Ναι, ο Προστ φρενάρει και στρίβει στον πάγο συμβατικά, όχι φινλανδικά. «Το έχω δοκιμάσει και δεν κερδίζω τίποτα. Μόνο σε γρήγορες στροφές, για να μην αποσταθεροποιείται, φρενάρω με το αριστερό». Με το δεξί φρέναρε και στα μονοθέσια, όπως μας λέει. ¶λλη εποχή η δική του, αλλά ποτέ ξεχασμένη.
Ύστερα από αρκετούς γύρους, ο οδηγός κάνει σήμα ότι θα βγούμε. OK, Αλέν, αρκετά. Πίσω στην τέντα, τον ρωτάμε αν αισθάνεται αδρεναλίνη σε έναν αγώνα Trophee Andros: «Nαι, πάρα πολλή» αποκρίνεται ο πρωταθλητής. Αδρεναλίνη γιατί; «Γιατί είναι ο ανταγωνισμός που δε σου δίνει περιθώρια να κάνεις λάθος. Ένα λάθος κι έπεσες πίσω, έχασες θέσεις και πάνε όλα. Αυτό σου χαρίζει μεγάλη ένταση. Το έχουμε συζητήσει και με τον Ολιβιέ, είναι απίστευτο!».
Απίστευτη και η μέρα αυτή που περάσαμε με ένα είδωλο από τα παλιά. Όχι με τον αγαπημένο μας οδηγό, αλλά με αυτόν που φοβόμασταν, γιατί απειλούσε -και συνήθως κέρδιζε- τους αγαπημένους μας της δεκαετίας του ’80. Από τον Λάουντα και τον Αλμπορέτο μέχρι τον Πικέ και τον Σένα. Οι μισοί από αυτούς δεν υπάρχουν πια και οι άλλοι μισοί έχουν βγει στη σύνταξη. Ο Προστ τρέχει ακόμη. «Γιατί πάντα θέλω να βάζω στόχους», όπως λέει ο ίδιος..._ Α. Τ.
PROST ID
Ημερομηνία γέννησης: 24/2/1955, Σεν Σαμόν
Καριέρα F1: 1980-1991, 1993
Ομάδες: McLaren, Renault, Ferrari, Williams
Αγώνες: 199
Τίτλοι: 4 (1985, 1986, 1989, 1993)
Νίκες: 51